Εκεί γνώρισες τον κόσμο, εκεί ανήκεις. Η ψυχή σου συνετέθη από τα χρώματα, τα αρώματα, τους ήχους, τις μνήμες, τις μορφές, τα λόγια, όλα εκείνα που όρισαν σχεδόν ό,τι είσαι σήμερα.
Έμαθες να κοιτάζεις τον κόσμο μέσα από το πρίσμα του φωτός που πλημμύρισε το μέσα σου εκείνος ο ήλιος, αλλά και της μελαγχολίας των δειλινών, της φουρτουνιασμένης θάλασσας και του γκρίζου ουρανού. Κάποτε ήταν για σένα το παραπέτασμα που σε χώριζε από ένα κόσμο μεγάλο που ήθελες να γνωρίσεις, σήμερα είναι το καταφύγιό σου, εκεί που θα προστρέξεις για να αναζητήσεις τα συνθετικά του είναι σου, τις ψηφίδες εκείνες που διαμόρφωσαν το ψηφιδωτό του χαρακτήρα σου, των επιθυμιών σου, των ονείρων σου.
Η επιστροφή στον τόπο που μας ανέθρεψε μπορεί να είναι λυτρωτική αλλά και επίπονη. Λυτρωτική γιατί είναι το καταφύγιο όπου θα βρούμε τους δικούς μας ανθρώπους, εκείνους τους αληθινούς κι αγαπημένους, θα βρούμε τις ισορροπίες μας και την ηρεμία μας μέσα σε ένα περιβάλλον οικείο και ζεστό. Επίπονη γιατί πάντα έρχεται στη μνήμη η μέρα της αναχώρησης, που ήταν ημέρα υπόσχεσης που όφειλες να εκπληρώσεις. Υπόσχεση για μια ζωή άξια να τη ζει κανείς, για μια ζωή που θα μοιάζει με το πέταγμα των γλάρων που παρατηρούσες στο λιμάνι, που κάνουν τα ταξίδια τους μα πάντα επιστρέφουν, που πετούν ελεύθεροι και ολόλευκοι.
αετοι
ΑπάντησηΔιαγραφή