Μάθαμε να ανασαίνουμε σε μία πνιγηρή ατμόσφαιρα, μάθαμε να περπατάμε με πόδια κομμένα, μάθαμε να πετάμε με φτερά σπασμένα και πάνω από όλα μάθαμε να ζούμε μέσα στην καυτή λάβα μιας πραγματικότητας που καίει ως το κόκκαλο την ελπίδα.
Δεν θα σε δω σαν μεμονωμένη προσωπικότητα, θα σε δω σαν ένα κομμάτι από το παζλ μιας παθογένειας που υπάρχει στον κόσμο μας, αυτή που θέλει τους ανθρώπους συναισθηματικά ανάπηρους, ανίκανους να δώσουν και να πάρουν αγάπη, παραδομένους σε ένα ξέσκισμα της στιγμής, σε μία βίαιη νίκη της σάρκας πάνω σε κάθε ανθρώπινο συναίσθημα.
Δεν ήσουν κάτι άλλο, δεν είχες να πεις κάτι άλλο. Ήσουν κι εσύ άλλη μια πινελιά στην τοιχογραφία των οργίων, με τους σηκωμένους φαλούς και τις άσχημες γυναίκες με τα ανοικτά πόδια. Ασχήμια της ψυχής εκείνης που δε μπορεί να στάξει ούτε μια σταγόνα αλήθειας, ούτε μια σταγόνα αγάπης.
Κυνικοί κι αγέρωχοι στέκεστε με τα χέρια στη μέση και γελάτε απέναντι σ’ οτιδήποτε προστάζει η καρδιά, γελάτε περιπαικτικά, κοροϊδεύετε τους αφελείς που θέλουν να αγαπούν και να αγαπιούνται. Αυτό σας δίνει ένα αίσθημα υπεροχής. Τι ανάγκη έχετε άλλωστε; Όλοι γύρω σας αναλώσιμοι και έτοιμοι προς χρήση. Δικοί σας οι όροι, δικό σας και το παιχνίδι…
Κι έτσι οδηγούμαστε σε μια κοινωνία αναίσθητων, όπου εκείνος που θα περάσει καλύτερα είναι αυτός που δεν έχει κανένα συναισθηματισμό, που ενεργεί μόνο προς όφελός του, που χαϊδεύει μόνο το εγώ του και όσους μπορούν να του φανούνε χρήσιμοι.
Συνεχίστε την εκπληκτική σας δουλειά! Έτσι κι αλλιώς οι μαλάκες είναι ανεξάντλητοι, πάντα κάποιος θα βρεθεί στο δρόμο σας.
