Κατάρα είδα με το που αντίκρισα το φως του ήλιου
Κι εγκλώβισαν σκιές αθάνατες οι πρώτοι μου λυγμοί
Αθάνατες και οι στιγμές του θανάτου
Στο δίπλα δωμάτιο θυμάσαι πως μύριζε το τέλος της ζωής;
Λυτρωτικός αέρας στα ρουθούνια
Που φύγαμε κι οι δυο μας τρέχοντας χωρίς πια νέα.
Κατάρα σεργιανάει πάλι
Πώς να μπορέσει η ευτυχία να χωρέσει στα μάτια ενός αγέραστου μωρού;
Ενός αστείου παιδικού.
Μια σπίθα κόσμος τη ζωή μου διαφεντεύει
Σε ασύστολες σάπιες ποδιές φοράμε τη καρδιά μας
Κι είναι καλά ραμμένη.
Παιδικές ανυπαρξίες σε μια χούφτα ερωτική
Σε ένα παιχνίδι κάτω από τα σεντόνια μας γυμνοί
Χείμαρρος η χαρά που δεν ζήτησε δεν όρισε
Προϋποθέσεις να πληροί για να είναι αληθινή.
Καταραμένη να είναι πάντα ευτυχισμένη
