Που σαι ρε φιλενάδα;

Προσπαθώ να διασχίσω μία πηχτή θάλασσα, σαν το super mario πηδάω πάνω σε εμπόδια, σφίγγες με τσιμπάνε, περνάω πίστες, πάω όμως πάντα ευθεία, ποτέ προς τα πάνω. Οι ουρανοί δεν είναι για losers χαζορομαντικούς συναισθηματικούς τύπους, είναι για robocops, ανθρώπους φτιαγμένους από ατσάλι, κάτι σαν τη dolce vita ένα πράγμα. Για να "περάσεις καλά" πρέπει να σε έχει πετάξει η μάνα σου στη σταρχιδίνη από τα γενοφάσκια σου, όπως πέταξαν τον Οβελίξ στο μαγικό φίλτρο.
Δε βαριέσαι, θα ζήσουμε κι εμείς, θα πούμε μια μέρα ότι κάτι κάναμε, κάτι λίγο περισσότερο από τον μέσο αστό που κοιμάται από τις 11 γιατί το πρωί ξυπνά στις 6 ή στις 7 και η μαγεία της νύχτας παραμένει άγνωστο κεφάλαιο για αυτόν. Κάτι λίγο περισσότερο από εκείνον που νομίζει πως η γειτονιά του είναι ο κόσμος όλος. Κάτι λίγο περισσότερο από εκείνον που στο άκουσμα της Κάρμεν φωνάζει "το Άζαξ Ούλτρα" και του Κάρμινα Μπουράνα "ο ύμνος του ΠΑΣΟΚ".
Όχι ότι πέσαμε στη βαριά κουλτούρα ή ξημεροβραδιαστήκαμε με τα βιβλία αγκαλιά, αλλά μια μικρή λαχτάρα για ανατροπή, μάθηση, αμφισβήτηση, διερεύνηση, εσωτερικό ψάξιμο την κουβαλάμε στα κύτταρά μας και σιχτιρίζουμε την ώρα και τη στιγμή που το DNA μας όρισε να τριβελίζουμε το μυαλό μας και να σκάμε για το κάθετι. Γιατί αλλιώς θα είχαμε αποφύγει πλείστες όσες συναισθηματικές αναταράξεις από ανοδικά και καθοδικά ρεύματα του νου, που σε κάνουν ώρες ώρες να βλέπεις κοντά εκείνη τη λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ της λογικής και της παράνοιας.
Αν καταφέρουμε και διασώσουμε το λογικό μας και δεν χάσουμε τα βερύκοκα να παραμιλάμε στους δρόμους, τότε πιθανόν και μια μέρα να πούμε πως άξιζε όλη αυτή η ανεμοθύελλα.